LIST PASTERSKI BISKUPA OPOLSKIEGO NA BOŻE NARODZENIE 2021

Pan blisko jest, w Nim serca moc

Drodzy Diecezjanie, w tę dzisiejszą IV Niedzielę Adwentu wołamy do Boga, powtarzając słowa refrenu psalmu: „Odnów nas Boże i daj nam zbawienie”. W aktualnej sytuacji, a mam na myśli nie tylko pandemiczne zagrożenie i związane z nim następstwa, słowa te nabierają szczególnego znaczenia. Odkrywamy bowiem coraz bardziej, jak wskutek erozji naszego życia duchowego wielokroć nie radzimy sobie z różnorakimi wyzwaniami codziennego życia, zwłaszcza z komunikacją i budowaniem relacji między nami, i jak to gorzko owocuje w życiu rodzinnym, parafialnym i społecznym. Aby temu zapobiec nie wystarczy lepiej zająć się duszą: podjąć terapię, duchowe ćwiczenia. Ponieważ stanowi ona nieśmiertelną zasadę naszego życia i jest w nią wpisane pragnienie Boga, potrzeba nam pomocy Boskiego Lekarza. Trzeba się zwrócić do Niego, tak jak psalmista: „Wzbudź swą potęgę i przyjdź nam z pomocą. […] daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili” (Ps 80,3b.19).

1. Chwal i błogosław duszo moja Pana

Najwspanialszym wzorcem uwielbienia Boga jest Pieśń Maryi wyśpiewana w domu Elżbiety i Zachariasza. Znamy dobrze jej słowa. Maryja sławi Wszechmogącego Boga, gdyż wielkie rzeczy Jej uczynił i święte jest imię Jego. Oddaje Bogu należną cześć i wyraża Mu wdzięczność bynajmniej nie po raz pierwszy. Przecież od dziecięcych lat chwaliła Boga w świątyni. Tym razem jest jednak wyraźnie pobudzona słowami anielskiego zwiastowania i świadoma wielkiego obdarowania dla ratowania rodzaju ludzkiego. Anioł oznajmił, że jest pełna łaski. I słyszy: „Pan z Tobą, […] poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus, […] Pan Bóg da mu tron Jego praojca, Dawida. […] jego panowaniu nie będzie końca. […] Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,28-37). Na to rzekła: „Oto ja służebnica Pańska” (Łk 1,38). Natomiast po słowach, które Elżbieta wypowiedziała z natchnienia Ducha Świętego, dzieli się tym, co czuje w głębi Jej duszy: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy” (Łk 1,46).
   Drodzy Diecezjanie, podobnie i my od dnia chrztu mamy udział w wielkich dziełach Boga, które uczynił i których dokonuje dla nas. Od najmłodszych lat wielu z nas stara się też chwalić Pana i żyć na Jego chwałę. Zbliżające się Święta Bożego Narodzenia mogą jednak pobudzić naszą duszę do rozradowania się na nowo Panem. Mogą też przyczynić się do większego zjednoczenia się z Nim i nasza dusza może doznać uzdrowienia, ukojenia, wielkiego obdarowania. Trzeba jednak zadbać o jej oczyszczenie i z wiarą czerpać ze zwiastowania orędzia, które Kościół realizuje w okresie Bożego Narodzenia, czyli do Niedzieli Chrztu Pańskiego. Jest ono jakby kontynuacją anielskiego zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. W całym bogactwie zwiastowanych treści wybrzmiewa, że Bóg jest z nami, jest Emmanuelem, że dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych oraz jak wiele dla nas uczynił. Wszystko zaś ilustruje tzw. szopka bożonarodzeniowa w naszych świątyniach i domach, prosty znak Dzieciątka w żłóbku, opisany przez anioła przy posłaniu pasterzy: „A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2,12).
   Postawa Maryi jest nam światłem do uchwycenia tego, co robić przez święta, jak je przeżywać. Jej Fiat komunikuje, co jest najważniejsze, bez czego święta Bożego Narodzenia będą bez treści, choćby były najbogatsze w zewnętrznym wystroju i świętowaniu. Nade wszystko należy z wielką czcią, nabożnie i z radością przyjąć Tego, którego Bóg nam dał, który „narodził się w stajni, w ubóstwie i chłodzie” i stale rodzi się na ołtarzu. Chodzi o przyjęcie Jezusa w Komunii św., o udzielenie Jezusowi gościny, której nie doznał w betlejemskich domach. To wielka łaska dla nas, że Jezus chce zamieszkać w naszej duszy. Kiedy Go przyjmujemy, dzieje się zbawienie, jak wówczas, gdy Zacheusz przyjął Go rozradowany do swego domu. Dostępujemy przebóstwienia, uświęcenia, które należy przyjąć z radością i wdzięcznością. Dlatego razem z Maryją w tych dniach śpiewajmy Bogu nasze Magnificat. Jego najprostszą formą jest śpiew kolęd w świątyni i w naszych domach. Oby było go jak najwięcej. Uwielbiajmy Pana razem z dziećmi, wnukami. Na wzór Maryi i Józefa podejmujmy z nimi czuwanie przy Dzieciątku w żłobku i adorujmy Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Także we wspólnocie domowego ogniska żyjmy Jezusem. Tego nas uczą Maryja i Józef, a jest to podwalina chrześcijańskiej wspólnoty miłości.
   Maryja uczy nas też postawy dzielenia się Jezusem. Św. Łukasz przekazuje, że po tym jak Go poczęła w swoim łonie, wybrała się i zaniosła Go do domu Zachariasza i Elżbiety. W naszych parafiach realizują to dzieło nadzwyczajni szafarze Komunii św., gdy z eucharystycznym Jezusem w bursie podążają do domów ludzi chorych. Hasło tego roku liturgicznego: „Posłani w pokoju Chrystusa” przypomina nam jednak, że jest to zadanie wszystkich, którzy komunikują Jezusa. Ilekroć przyjmujemy Go w Komunii św., tylekroć mamy możliwość dzielenia się Nim. Chodzi nie tylko o przyznawanie się do Chrystusa, lecz bycie Jego monstrancją, wyrazistym znakiem Jego obecności ku zbudowaniu tych, z którymi żyję i których spotykam na ścieżkach swego życia. To coś więcej niż głoszenie dobrej nowiny jak pasterze, czy mędrcy ze Wschodu. Oni bowiem jedynie poznali Jezusa i wracając do swoich mówili o Nim. Nam dane jest więcej. Komunikując Jezusa sprawiamy, że On żyje w nas, a to wielka łaska, ale też zobowiązanie. Mając tego świadomość, podejmijmy na nowo trud solidnej pracy nad sobą, aby Jezus był bardziej widoczny w naszym życiu.
   W sytuacji, gdy ze względu na pandemię odwołane zostały tradycyjne odwiedziny kolędowe, zwracam się do Was z prośbą, by skorzystać z tego, co Wasi proboszczowie zaoferują w waszych świątyniach. Proszę też Was, abyście we wspólnocie domowników odmówili przygotowane modlitwy, celem uproszenia Bożego błogosławieństwa na nowy 2022 rok. Dokonajcie pokropienia wodą święconą Waszych mieszkań i domów. Będzie też dobrze napisać na odrzwiach domu: C+M+B+2022. Zapis stanowi inwokację do Boga: Niech Chrystus błogosławi temu domowi/mieszkaniu. Jest też w nim radosna nowina: Chrystus jest Dobrodziejem wszystkich mieszkających w tym domu. I módlcie się w tych dniach wiele we wspólnocie domowników. Umacniajcie między sobą więzi pokoju i miłości. Niech Święta Rodzina z Nazaretu będzie Wam w tym wsparciem i natchnieniem.

2. Bliżej siebie, bliżej Boga-Człowieka

   Ze spotkania z papieżem Franciszkiem, w ramach październikowej wizyty ad limina Apostolorum w Rzymie, mam w pamięci Jego ciepłe spojrzenie i radość, gdy z biskupami Pawłem i Rudolfem wręczałem mu figurkę św. Anny Samotrzeciej i mówiłem o jej znaczeniu dla ludu Górnego Śląska. Ojciec Święty kazał Was wówczas wszystkich serdecznie pozdrowić, co niniejszym czynię. Mocno też rezonują w moim sercu niektóre jego słowa, zwłaszcza te o sztuce bliskości, której pozwolił nam doświadczyć podczas spotkania z nim. Mówił, że bliskość jest sprawdzoną „szczepionką” przeciwko „światowej duchowości”, tzn. duchowości, w której nie ma miejsca dla Boga i która pozbawia człowieka Bożego ducha. Zalecił nam wprost: Bądźcie blisko Boga, blisko ze sobą, blisko z prezbiterami, blisko z ludem Bożym.
   Moi Drodzy, dzielę się tym z Wami, bo jestem przekonany, że w naszych różnorakich relacjach wszyscy dziś szczególnie potrzebujemy właśnie bliskości. Gołym okiem widać jak bliskość między nami jest zaniedbana – w życiu rodzinnym, społecznym, parafialnym. Dlatego coraz więcej pośród nas obcości, obojętności, a nawet wrogości. Tymczasem te Święta Bożego Narodzenia stanowią wyjątkową okazję, by to zmienić. Są one najbardziej rodzinne i wpatrujemy się w Świętą Rodzinę, która jest ikoną bliskości. Objawia nam, że bliskość to coś więcej niż bycie razem. To splot otwartych serc ludzkich, pełnych miłości wzajemnej; to taka mocna duchowa więź, która daje poczucie bezpieczeństwa i nadaje sens temu, co trudne i bolesne w byciu razem. Dzieje się tak dlatego, że jest w niej coś z mocy Bożego Ducha, który rodzi w nas: radość, pokój, dobroć, wierność, cierpliwość, łagodność, czystość, opanowanie… By jednak w takiej bliskości żyć, trzeba się spotykać, posiedzieć razem, podjąć dialog, posłuchać, przebaczyć sobie, pojednać się ze sobą, darować urazy, wzruszyć się, czy nawet zapłakać; trzeba objąć się ramionami i przytulić do siebie. Dobrze też jest razem się pomodlić, pośpiewać kolędy, pójść do kościoła, na spacer. Można odwiedzić krewnych, sąsiadów, przyjaciół, wykonać telefon pojednawczy i z życzeniami. To proste gesty i ścieżki ku zbliżeniu i ku odnowie Bożego ducha w nas i pośród nas.
   Świętując w ten sposób Boże Narodzenie, nie zapomnijmy też o ludziach ubogich, bezdomnych, samotnych, opuszczonych, o wielu chorych, cierpiących i konających. W nich Jezus jest szczególnie obecny i czeka na to, byśmy Go przyjęli. Nie bójmy się ich zaprosić do stołu wigilijnego, czy świątecznego, nie bójmy się nawiedzić będących w potrzebie, zachowując wymogi sanitarne. Swoje zatroskanie o nich można też okazać w formie szczególnego wsparcia modlitwą, zwłaszcza będących na oddziałach covidowych czy w izolacji. Gdy się w taki sposób spotkamy z nimi, doświadczymy szczególnej bliskości Boga. Będzie to też miało wydźwięk wychowawczy. Zostanie w sercu dzieci i zaowocuje.
   I na koniec, Drodzy Diecezjanie, chcę Wam jeszcze krótko powiedzieć, co nas czeka w Nowym Roku. Rzecz jasna, chcemy kontynuować nasze zaangażowanie w Rok Rodziny i podjąć zadania związane z trwającym Synodem o synodalności Kościoła. Ponadto, w przyszłym roku przypada 50. rocznica powstania Kościoła Opolskiego, co już w wielu parafiach uświadomiły nam Roraty. Z tej okazji będziemy dziękować Boskiej Opatrzności za to, co jest naszym wspólnym dobrem i dziedzictwem. Będziemy też spoglądać w przód, zwłaszcza na młode pokolenie – z wielką troską o rozwój wiary w nim. Towarzyszyć nam będzie znak krzyża, który podarowałem i zadałem młodzieży na Górze św. Anny w czasie trwania tygodnia misyjnego Światowych Dni Młodzieży w Krakowie. Ufam, że nasza młodzież przejdzie z tym krzyżem przez poszczególne dekanaty naszej diecezji i przynagli nas do podjęcia za-dania, które jest wpisane w hasło Jubileuszu: „Bliżej Boga-Człowieka”. Trzeba bowiem naszego zjednoczenia z Bogiem, podążania razem i wiernie za Jezusem, tworząc otwartą i służebną wspólnotę wiary. W uroczystość Objawienia Pańskiego nasz Złoty Jubileusz zostanie zapowiedziany i nastąpi etap wzmożonej modlitwy za Kościół Opolski. Obchody rozpoczniemy Mszą Krzyżma w Wielki Czwartek, a w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata zostaną zamknięte. O konkretnych wydarzeniach będę jeszcze informował, a już dziś proszę Was o więcej modlitwy za nasz Kościół i aktywny udział we wspólnym świętowaniu.
   Póki co, uczyńmy wszystko, by rozradować się tajemnicą Emmanuela, by w nadchodzące święta zbliżyć się do Boga i zadbać o odnowę bliskości między nami. W dziele tym niech Nas wspiera, a w całym 2022 roku od zła wszelkiego zachowuje i potrzebnymi łaska-mi darzy Wszechmogący Bóg, Ojciec i Syn, i Duch Święty. Amen.

Wasz biskup

† Andrzej Czaja

Opole, 16 grudnia 2021 r.